Met zijn stethoscoop permanent om zijn nek hangen is het niet lastig om Mr. Docteur te vinden. Het concurrerende VUmc is immers vlakbij en het verbaast je niet dat hij waarschijnlijk al ergens anders werkzaam is, terwijl de rest aan het lijden is door zijn daden. Je besluit er een stokje voor te steken en verspert de weg naar het ziekenhuis. ‘Ik heb een eed afgelegd en daar houd ik me aan’ verdedigt Mr. Docteur zich, nadat je je beschuldigingen bekend maakt. ‘Als je me nu excuseert, ik heb patiënten te behandelen’ zegt hij met afgunst. Je dacht toch niet echt dat dokters zó immoreel waren?

Hoewel je vast niet de enige bent die hier zo over denkt (als we de peilingen mogen geloven), moet je jezelf de vraag stellen of je wel zo goed een oordeel kan vellen. Heb je tussen alle emoties, wijzende vingers en tegenstrijdige onzinnigheden nog wel een inhoudelijke afweging kunnen maken? Door de media ‘te laten spreken’ aan de hand van het faillissement van het MC Slotervaart Ziekenhuis in een soort witch hunt hebben we willen aantonen dat ogenschijnlijk ‘nieuwswaardige’ items kunnen afdoen aan de informatieve functie – en plicht – van de media.

Brood en spelen houden de mensheid altijd al in haar grip. Of het nou om een Jack the Ripper gaat, een fictieve Cluedo-moord of de verantwoordelijken voor het zoveelste politieke of maatschappelijke schandaal. If it bleeds, it leads – in ons verhaal letterlijk. Controversiële en emotionele items worden niet geschuwd door de media, aangezien er een gewillig publiek te vinden is. De opkomst van nieuwe mediavormen en de toegenomen participatie van het publiek daarin hebben het medialandschap sterk veranderd en dit fenomeen van sensationalisme misschien nog wel versterkt.