Je zoekt Mr. Kroon, maar kan hem nergens rond het ziekenhuis vinden. Gelukkig is Amsterdam Zuid dichtbij en weldra overval je de verdachte tijdens een belangrijke vergadering. Maar de ‘Moord op het Slotervaart’ is belangrijker! ‘MC Slotervaart?’ kijkt Mr. Kroon voor zich uit. ‘Oh, dát ziekenhuis. Één van de velen in mijn portfolio.’ De vergaderzaal lacht in barsten uit. Nee, bij dit soort mensen ga je geen indruk maken. En dan nog, je dacht toch niet dat alles te wijten is aan wat zakenmannen?

Hoewel je vast niet de enige bent die hier zo over denkt (als we de peilingen mogen geloven), moet je jezelf de vraag stellen of je wel zo goed een oordeel kan vellen. Heb je tussen alle emoties, wijzende vingers en tegenstrijdige onzinnigheden nog wel een inhoudelijke afweging kunnen maken? Door de media ‘te laten spreken’ aan de hand van het faillissement van het MC Slotervaart Ziekenhuis in een soort witch hunt hebben we willen aantonen dat ogenschijnlijk ‘nieuwswaardige’ items kunnen afdoen aan de informatieve functie – en plicht – van de media.

Brood en spelen houden de mensheid altijd al in haar grip. Of het nou om een Jack the Ripper gaat, een fictieve Cluedo-moord of de verantwoordelijken voor het zoveelste politieke of maatschappelijke schandaal. If it bleeds, it leads – in ons verhaal letterlijk. Controversiële en emotionele items worden niet geschuwd door de media, aangezien er een gewillig publiek te vinden is. De opkomst van nieuwe mediavormen en de toegenomen participatie van het publiek daarin hebben het medialandschap sterk veranderd en dit fenomeen van sensationalisme misschien nog wel versterkt.