Je ziet Mw. Vieux in haar rolstoel bijna de binnenplaats verlaten. Ze is inmiddels pas een paar meter vooruit gekomen van de plek waar je haar voor het eerst tegenkwam een tijd geleden. Maar zo makkelijk komt ze er niet mee weg. Je trekt een sprintje en staat weldra voor haar neus. Ze kijkt vermoeid voor zich uit. ‘Ik heb hier echt geen zin meer in’ zucht ze. Je legt je bevindingen voor en wijst Mw. Vieux aan als verdachte. ‘Wat?’ ze gooit haar armen in de lucht uit wanhoop. ‘Neem me maar mee. Ik kan toch nergens terecht.’ Je in verbazing latend door deze sarcastische opmerking rolt ze verder. Schaam je je niet voor je harteloosheid?

Hoewel je vast niet de enige bent die hier zo over denkt (als we de peilingen mogen geloven), moet je jezelf de vraag stellen of je wel zo goed een oordeel kan vellen. Heb je tussen alle emoties, wijzende vingers en tegenstrijdige onzinnigheden nog wel een inhoudelijke afweging kunnen maken? Door de media ‘te laten spreken’ aan de hand van het faillissement van het MC Slotervaart Ziekenhuis in een soort witch hunt hebben we willen aantonen dat ogenschijnlijk ‘nieuwswaardige’ items kunnen afdoen aan de informatieve functie – en plicht – van de media.

Brood en spelen houden de mensheid altijd al in haar grip. Of het nou om een Jack the Ripper gaat, een fictieve Cluedo-moord of de verantwoordelijken voor het zoveelste politieke of maatschappelijke schandaal. If it bleeds, it leads – in ons verhaal letterlijk. Controversiële en emotionele items worden niet geschuwd door de media, aangezien er een gewillig publiek te vinden is. De opkomst van nieuwe mediavormen en de toegenomen participatie van het publiek daarin hebben het medialandschap sterk veranderd en dit fenomeen van sensationalisme misschien nog wel versterkt.