Je ziet Mw. Sue nog steeds buiten het ziekenhuis staan, druk bezig om de laatste getroffenen te begeleiden. Wanneer je je beschuldigingen bekend maakt, staat Mw. Sue met een mond vol tanden. ‘Ik?’ barst ze bijna in tranen uit. ‘Ik ben wel de laatste die je hier verantwoordelijk voor kan houden!’’ Furieus verlaat ze de binnenplaats, om waarschijnlijk nooit meer een helpende hand uit te steken. Je wilt haar achteraan gaan en haar verantwoordelijk houden voor haar daden, maar krijgt opeens spijt. Je dacht toch niet serieus dat een gewone inwoner van Slotervaart de schuldige was?

Hoewel je vast niet de enige bent die hier zo over denkt (als we de peilingen mogen geloven), moet je jezelf de vraag stellen of je wel zo goed een oordeel kan vellen. Heb je tussen alle emoties, wijzende vingers en tegenstrijdige onzinnigheden nog wel een inhoudelijke afweging kunnen maken? Door de media ‘te laten spreken’ aan de hand van het faillissement van het MC Slotervaart Ziekenhuis in een soort witch hunt hebben we willen aantonen dat ogenschijnlijk ‘nieuwswaardige’ items kunnen afdoen aan de informatieve functie – en plicht – van de media.

Brood en spelen houden de mensheid altijd al in haar grip. Of het nou om een Jack the Ripper gaat, een fictieve Cluedo-moord of de verantwoordelijken voor het zoveelste politieke of maatschappelijke schandaal. If it bleeds, it leads – in ons verhaal letterlijk. Controversiële en emotionele items worden niet geschuwd door de media, aangezien er een gewillig publiek te vinden is. De opkomst van nieuwe mediavormen en de toegenomen participatie van het publiek daarin hebben het medialandschap sterk veranderd en dit fenomeen van sensationalisme misschien nog wel versterkt.